Szlakiem Architektury Drewnianej w Śląskiem - Zagroda Wsi Pszczyńskiej

Podczas pobytu w Pszczynie, po raz pierwszy miałam okazję zwiedzić muzeum wsi. W całej Polsce znajdziemy co najmniej kilkadziesiąt obiektów tego typu. Muzea wsi, zwane również skansenami lub parkami etnograficznymi to miejsca niezwykle ciekawe, bo odkrywające dawne dzieje naszych przodków i przenoszące nas choć na chwilę w przeszłość. Można tutaj cudownie oderwać się od współczesności, cywilizacji, gwaru miasta i chłonąć sielską atmosferę minionych czasów. 

Zagroda Wsi Pszczyńskiej stanowi jeden z przystanków Szlaku Architektury Drewnianej, czyli ponad 1000-kilometrowego szlaku biegnącego na terenie województwa śląskiego i obejmującego najcenniejsze drewniane zabytki. Skansen został utworzony w 1975 roku i położony jest na terenie parku pałacowego w Pszczynie.

Na blisko dwóch hektarach zgromadzono kilkanaście obiektów architektury drewnianej ziemi pszczyńskiej. Najstarszym jest spichlerz dworski z Czechowic z 1784 roku. W skład ekspozycji wchodzą również: młyn wodny z Bojszów, wiata bramna z Golasowic, kuźnia z Goczałkowic pochodzące z XIX wieku. Znajdziemy tu również chałupy mieszkalne, pasiekę, stodołę, studnię czy wozownię. W większości są to budynki z oryginalnych materiałów, zaś w ich wnętrzach znajdują się autentyczne eksponaty sztuki ludowej. 

Dzięki miłośnikom kultury, z roku na rok przybywa w Polsce parków etnograficznych. Za ich sprawą istnieje szansa, że w pędzie życia nie zatracimy naszej barwnej ludowości. Pamiętajmy, że ''tradycje są świetne, pod warunkiem, że są nasze, nie obce''. Pielęgnujmy więc rodzimą tradycję i czerpmy z jej motywów, kolorytu, a przede wszystkim wartości, niekiedy uznawanych za przestarzałe i niemodne. Mamy z czego być dumni. 









Lokalizacja: Pszczyna, Polska

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Szlak z Barda Śląskiego na Kłodzką Górę - kolejny szczyt Korony Gór Polski zdobyty

Obraz
Góry Bardzkie to trochę zapomniane pasmo Sudetów Środkowych. Stanowią przedłużenie Gór Sowich i rozciagają się na długość ok. 20 km. Nie ma tu zbyt gęstej sieci szlaków turystycznych, co oznacza jedno - góry ma się właściwie na wyłączność. Gdyby nie chęć zdobycia najwyższego szczytu Korony Gór Polski - Kłodzkiej Góry, prawdopodobnie nigdy bym tutaj nie trafiła.  Kłodzką Górę (757 m n.p.m.) zdobyć można z dwóch stron: żółtym szlakiem z Kłodzka oraz niebieskim z Barda Śląskiego. Obydwa szlaki są do siebie zbliżone długością i stopniem trudności - liczą ok. 9 km, a czas przejścia to nieco ponad 3h w jedną stronę.  Ja wybieram trasę z Barda, gdzie wejście na szlak znajduje się przy parkingu obok ul. Skalnej. Pierwszy przystanek to Góra Bardzka, zwana również Kalwarią (593 m n.p.m). Na jej szczyt wiedzie Droga Krzyżowa, na której znajdują się stacje pochodzące z lat 30. XIX w. Mijamy uchodzące za cudowne Źródełko Maryi. Podobno w 1672 r. miało tu miejsce cudowne ozdrowienie. W 1893 r. nad u
Czytaj więcej

Rumunia - po drugiej stronie lasu

Obraz
Gilău (kliknij, aby powiększyć zdjęcia)                       ''Stereotypów nie odnosimy zwykle do siebie, lecz do innych narodów i kultur, naszych sąsiadów i odległych geograficznie społeczeństw, do przyjaciół, jak i do wrogów. Mówi się, że każdy naród posiada pewną skalę, na której umieszcza obce społeczności i kraje według stopnia zaufania'' (J. Olędzki) Nie oceniaj tej książki po okładce. Rumunia to nie jest dziki kraj. Od razu po przyjeździe okazało się, że stereotypy dotyczące Rumunii to odległa przeszłość. Choć w dalszym ciągu to gospodarczo najuboższe państwo UE, dynamicznie się rozwija. Rumunia nie odbiega również poziomem bezpieczeństwa od innych europejskich krajów, z azwyczaj wystarcza  zachowanie rozwagi i podstawowych zasad zdrowego rozsądku. Tak jak w każdym innym zakątku świata.  Każdy Rumun to Cygan? Wciąż powszechnie, lecz niesłusznie utożsamia się Rumunów z Cyganami, a to dwie odrębne nacje o odmiennej kulturze i pochod
Czytaj więcej

Trekking na Kaukazie - moje ulubione górskie kadry

Obraz
Mityczne królestwo Kolchidy - kraj pełen kontrastów, płynący winem i czaczą, chwilami dziwaczny i niezrozumiały dla europejskiego turysty. Ja przyjechałam tu przede wszystkim dla gór. Gruzja jest krajem o górzystym ukształtowaniu terenu. Przez północną jej część przebiega Pasmo Główne Wielkiego Kaukazu, od którego odchodzą kolejne masywy górskie. Na Kaukazie Wielkim znajduje się osiem pięciotysięczników, przy czym najwyższy z nich Elbrus (5642 m n.p.m) położony jest na terenie Rosji. Natomiast najwyższy gruziński wierzchołek to Szchara (5193 m n.p.m). W południowej części kraju rozciągają się pasma Kaukazu Małego, z najwyższym szczytem Mepisckaro (2850 m n.p.m). Oczywiście ja żadnego pięciotysięcznika (jeszcze 😊 ) nie zdobyłam, udało mi się wejść na wysokość ok. 2800 m n.p.m., ale już sam widok tonących w chmurach majestatycznych wierzchołków to jest po prostu magia.  W poprzek Kaukazu Wielkiego biegnie słynna Gruzińska Droga Wojenna. Łączy Tbilisi z Władykaukazem w Osetii Północnej i
Czytaj więcej