Sylwia Smoła

Góra absolutnie wyjątkowa. Od dawien dawna intryguje geologów, archeologów i historyków.  To miejsce,  w którym  sacrum  przenika się z  profanum .  Góra Ślęża, bo o niej będzie mowa, mierzy 718 m n.p.m. i  jest najwyższym szczytem Masywu Ślęży. Ślęża od zawsze była istotna dla okolicznych mieszkańców i stanowiła ośrodek kultu religijnego. To tutaj odprawiano pogańskie obrzędy. Począwszy od epoki brązu, aż do przełomu X i XI w. n.e. czczono tu bóstwa solarne. Pradawne ludy personifikowały słońce i przydawały mu nadprzyrodzone moce. Kult słońca obecny był właściwie we wszystkich prastarych wierzeniach. Z mitologii znamy egipskiego boga Re, greckiego Heliosa czy słowiańskiego Swaroga. Na terenie Ślężańskiego Parku Krajobrazowego do dziś zachowały się kultowe rzeźby i symbole. Najbardziej charakterystyczny jest granitowy posąg niedźwiedzia, znajdujący się na szczycie Ślęży. Pochodzi prawdopodobnie z ok. 400-200 r. p.n.e. i jest jednym z najstarszych przejawów sztuki prymitywnej na ziemiac

Zazwyczaj na świat spoglądam kadrami. Najczęściej zamykam w nich krajobrazy. Najlepiej czuję się na otwartych, bezkresnych przestrzeniach, które za horyzontem skrywają coś nieznanego. Jakąś tajemnicę. A przynajmniej w ten sposób lubię to sobie wyobrażać.  Pomimo iż bez aparatu fotograficznego nie wybrałabym się nawet w najkrótszą podróż, to czasami czuję się poniekąd jego więźniem. Zupełnie jakbym wpadła w pułapkę przymusu uchwycenia tego idealnego, niepowtarzalnego momentu. Bywało, że miałam mnóstwo zdjęć, ale zbyt mało wspomnień. Ostatnio w sieci natknęłam się na komentarz, który doskonale to obrazuje: ''Kiedyś ludzie widząc przejeżdżającego papieża wyciągali do niego ręce,  teraz wyciągają smartfony''. Dla mnie zdjęcie nie jest jedynie kawałkiem papieru bądź cyfrowym zapisem na dysku komputera. Każdego dnia coś przemija, każdy kolejny dzień staje się dniem przeszłym, a fotografia i możliwość utrwalenia choćby skrawków rzeczywistości daje poczucie bezpieczeństwa. To t

Góry Bardzkie to trochę zapomniane pasmo Sudetów Środkowych. Stanowią przedłużenie Gór Sowich i rozciagają się na długość ok. 20 km. Nie ma tu zbyt gęstej sieci szlaków turystycznych, co oznacza jedno - góry ma się właściwie na wyłączność. Gdyby nie chęć zdobycia najwyższego szczytu Korony Gór Polski - Kłodzkiej Góry, prawdopodobnie nigdy bym tutaj nie trafiła.  Kłodzką Górę (757 m n.p.m.) zdobyć można z dwóch stron: żółtym szlakiem z Kłodzka oraz niebieskim z Barda Śląskiego. Obydwa szlaki są do siebie zbliżone długością i stopniem trudności - liczą ok. 9 km, a czas przejścia to nieco ponad 3h w jedną stronę.  Ja wybieram trasę z Barda, gdzie wejście na szlak znajduje się przy parkingu obok ul. Skalnej. Pierwszy przystanek to Góra Bardzka, zwana również Kalwarią (593 m n.p.m). Na jej szczyt wiedzie Droga Krzyżowa, na której znajdują się stacje pochodzące z lat 30. XIX w. Mijamy uchodzące za cudowne Źródełko Maryi. Podobno w 1672 r. miało tu miejsce cudowne ozdrowienie. W 1893 r. nad u

Gigant, którego nikt nie chce. Opactwo w Lubiążu to największe opactwo cysterskie na świecie. Największe, czyli dokładnie jak wielkie? Wyobraź sobie obiekt o 600 oknach i 300 komnatach.  Opactwo nie stanowi oczywiście jednolitej bryły. Jest to cały zespół klasztorny, współcześnie składający się z klasztoru, pałacu opatów, Bazyliki NMP oraz kościoła Św. Jakuba. Wszystko zaczęło się w połowie XII w. kiedy to we wsi Lubiąż osiedlili się benedyktyni. Z tego okresu ostał się najstarszy, do dziś istniejący kościół Św. Jakuba. Mnisi nie zagrzali tu jednak miejsca zbyt długo, bowiem wkrótce książe Bolesław Wysoki sprowadził z Saksonii cystersów. Tak oto opactwo w Lubiążu stało się pierwszym cysterskim zakonem na Śląsku.  Kolejne stulecia to intensywna rozbudowa obiektu, a samo opactwo stało się jednym z największych posiadaczy ziemskich w tym regionie. Okres prosperity kończy się na początku XVIII w. Na ziemiach polskich przełom XVII i XVIII wieku to okres stopniowej likwidacji zakonów katolic

Opole to miasto rozbrzmiewające śpiewem i muzyką. Nawiązania do Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej zauważyć można właściwie na każdym kroku. Ale warto okryć też inne jego oblicza. Opole to jedno z najstarszych miast w Polsce. Jego zwiedzanie rozpocząć można, a nawet trzeba od Wieży Piastowskiej z 1300 r. Jest ona jedyną pozostałością po nieistniejącym już Zamku Piastowskim (1217-1931). Ceglany budynek nie robi może jakiegoś oszałamiającego wrażenia, ale rozpościera się z niego przepiękny widok na panoramę Opola. Wieża jest wyjątkowa z jeszcze jednego względu - to jedna z tzw. ''krzywych'' wież, jej aktualne odchylenie wynosi ok. 1,5 stopnia.  Opole nie jest dużym miastem, pobieżnie można poznać je w kilka godzin. Sporo tu miejsc kultowych, na czele ze słynnym Amfiteatrem Tysiąclecia, którego nie udało się zwiedzić z uwagi na przygotowania do 57. KFPP. Warto zobaczyć Opolską Aleję Gwiazd, zjeść naleśniki w  Grabówce , pospacerować po opolskim Starym Mieście, którego z