Baby, it's cold outside! - zimowe przejście ze Szklarskiej Poręby na Szrenicę

Lada chwila do Polski zawita upragniona wiosna i czeka nas zmiana czasu. Zaś mi, po kilku miesiącach fizycznego i mentalnego bezruchu, udało się w końcu wyrwać się z Wrocławia i wybrać w moje ukochane Karkonosze. Co prawda nie bywam zbyt często w górach o tej porze roku, ale myślę, że marzec jest świetnym miesiącem na tego typu wypady - dni są już nieco dłuższe, w powietrzu czuć wiosnę, ale nadal możemy podziwiać mieniącą się w słońcu śnieżną scenerię. 

Moja trasa tradycyjnie rozpoczęła swój bieg żółtym szlakiem w centrum Szklarskiej Poręby. W okolicy Schroniska ''Pod Łabskim Szczytem'' (1168 m n.p.m.) pogoda momentalnie się załamała - zaczął wiać silny wiatr (ok. 60 km/h, podczas gdy w niższych partiach było bezwietrznie) i padać zmrożony śnieg. Zdecydowana większość turystów zakończyła swoją wędrówkę w tym właśnie miejscu. Przyznaję, iż w ciągu kolejnej godziny co najmniej kilka razy żałowałam, że również nie zdecydowałam się zawrócić. Takiej zimy bowiem chyba jeszcze w życiu nie doświadczyłam. Prawdopodobnie widok przybliżającej się z każdym krokiem Szrenicy ostatecznie mnie przekonał...

Na Szrenicę (1362 m n.p.m.) podążam szlakiem zimowym, wiodącym wzdłuż wbitych w śnieg tyczek. Droga jest kompletnie nieprzetarta, brodzę w śniegu. To był zdecydowanie najtrudniejszy fragment trasy. W ciągu kilkudziesięciu minut marszu mijam dosłownie kilka osób. Niezbędne minimum to raczki, ale przy takiej grubości pokrywy śnieżnej lepiej sprawdziłyby się rakiety lub narty. 

Gdy docieram do Mokrej Przełęczy (1290 m n.p.m.), pogoda niemal natychmiastowo ulega poprawie. Jest pięknie. Zmierzam w stronę Szrenicy, a następnie schodzę czerwonym szlakiem do Szklarskiej Poręby przez Halę Szrenicką (1195 m n.p.m.) i Wodospad Kamieńczyka. Spoglądam na zegarek i ku mojemu zdziwieniu okazuje się, że tę 15-kilometrową trasę przeszłam w niecałe 5 h - czyli zajęło mi to mniej więcej tyle samo czasu, ile w sezonie letnim. 

Lekcja dnia: miej szacunek do gór, bo one tutaj rządzą. Ty jesteś tylko gościem. 











Lokalizacja: Karkonosze, Polska

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Szlak z Barda Śląskiego na Kłodzką Górę - kolejny szczyt Korony Gór Polski zdobyty

Obraz
Góry Bardzkie to trochę zapomniane pasmo Sudetów Środkowych. Stanowią przedłużenie Gór Sowich i rozciagają się na długość ok. 20 km. Nie ma tu zbyt gęstej sieci szlaków turystycznych, co oznacza jedno - góry ma się właściwie na wyłączność. Gdyby nie chęć zdobycia najwyższego szczytu Korony Gór Polski - Kłodzkiej Góry, prawdopodobnie nigdy bym tutaj nie trafiła.  Kłodzką Górę (757 m n.p.m.) zdobyć można z dwóch stron: żółtym szlakiem z Kłodzka oraz niebieskim z Barda Śląskiego. Obydwa szlaki są do siebie zbliżone długością i stopniem trudności - liczą ok. 9 km, a czas przejścia to nieco ponad 3h w jedną stronę.  Ja wybieram trasę z Barda, gdzie wejście na szlak znajduje się przy parkingu obok ul. Skalnej. Pierwszy przystanek to Góra Bardzka, zwana również Kalwarią (593 m n.p.m). Na jej szczyt wiedzie Droga Krzyżowa, na której znajdują się stacje pochodzące z lat 30. XIX w. Mijamy uchodzące za cudowne Źródełko Maryi. Podobno w 1672 r. miało tu miejsce cudowne ozdrowienie. W 1893 r. nad u
Czytaj więcej

Rumunia - po drugiej stronie lasu

Obraz
Gilău (kliknij, aby powiększyć zdjęcia)                       ''Stereotypów nie odnosimy zwykle do siebie, lecz do innych narodów i kultur, naszych sąsiadów i odległych geograficznie społeczeństw, do przyjaciół, jak i do wrogów. Mówi się, że każdy naród posiada pewną skalę, na której umieszcza obce społeczności i kraje według stopnia zaufania'' (J. Olędzki) Nie oceniaj tej książki po okładce. Rumunia to nie jest dziki kraj. Od razu po przyjeździe okazało się, że stereotypy dotyczące Rumunii to odległa przeszłość. Choć w dalszym ciągu to gospodarczo najuboższe państwo UE, dynamicznie się rozwija. Rumunia nie odbiega również poziomem bezpieczeństwa od innych europejskich krajów, z azwyczaj wystarcza  zachowanie rozwagi i podstawowych zasad zdrowego rozsądku. Tak jak w każdym innym zakątku świata.  Każdy Rumun to Cygan? Wciąż powszechnie, lecz niesłusznie utożsamia się Rumunów z Cyganami, a to dwie odrębne nacje o odmiennej kulturze i pochod
Czytaj więcej

Trekking na Kaukazie - moje ulubione górskie kadry

Obraz
Mityczne królestwo Kolchidy - kraj pełen kontrastów, płynący winem i czaczą, chwilami dziwaczny i niezrozumiały dla europejskiego turysty. Ja przyjechałam tu przede wszystkim dla gór. Gruzja jest krajem o górzystym ukształtowaniu terenu. Przez północną jej część przebiega Pasmo Główne Wielkiego Kaukazu, od którego odchodzą kolejne masywy górskie. Na Kaukazie Wielkim znajduje się osiem pięciotysięczników, przy czym najwyższy z nich Elbrus (5642 m n.p.m) położony jest na terenie Rosji. Natomiast najwyższy gruziński wierzchołek to Szchara (5193 m n.p.m). W południowej części kraju rozciągają się pasma Kaukazu Małego, z najwyższym szczytem Mepisckaro (2850 m n.p.m). Oczywiście ja żadnego pięciotysięcznika (jeszcze 😊 ) nie zdobyłam, udało mi się wejść na wysokość ok. 2800 m n.p.m., ale już sam widok tonących w chmurach majestatycznych wierzchołków to jest po prostu magia.  W poprzek Kaukazu Wielkiego biegnie słynna Gruzińska Droga Wojenna. Łączy Tbilisi z Władykaukazem w Osetii Północnej i
Czytaj więcej